Toe COVID-19 in Maart 2020 die Boston-hospitaal begin infiltreer het, was ek 'n vierdejaar mediese student en het die laaste kliniese rotasie voltooi. Toe die doeltreffendheid van die dra van 'n masker nog onder debat was, is ek opdrag gegee om pasiënte wat die noodkamer binnegekom het, op te volg omdat hul klagtes nie van 'n respiratoriese aard was nie. Op pad na elke skof het ek gesien hoe die tydelike toetsarea soos 'n swanger maag in die hospitaal se voorportaal grootword, met meer en meer amptelike ondeursigtige vensters wat al die aktiwiteite binne bedek. "Pasiënte wat van COVID verdink word, sal slegs 'n dokter sien." Een aand, toe sy die monitor, muis en sleutelbord met 'n verskeidenheid ontsmettingsdoeke afvee, het die hoofinwoner vir die koshuispersoneel gesê - dit is 'n nuwe ritueel wat 'n verskuiwing in skofte aandui.
Elke dag in die noodkamer voel soos om met die onvermydelike te dans. Soos meer en meer mediese skole kursusse kanselleer, voel ek elke keer as ek 'n pasiënt teëkom dat dit my laaste keer as 'n student kan wees. Vir 'n vrou wat amper flou geword het tydens haar menstruasie, het ek al die oorsake van abnormale uteriene bloeding oorweeg? Het ek die sleutelvraag gemis om 'n pasiënt met skielike rugpyn te vra? Sonder om deur die pandemie afgelei te word, is dit egter onmoontlik om net op hierdie kliniese kwessies te fokus. Om hierdie vrese om te gradueer te bedek sonder om alles te leer, is 'n vraag waaroor byna almal in die hospitaal bekommerd is: Sal ek die koronavirus kry? Sal ek dit oordra aan die een wat ek liefhet? Wat is vir my meer selfsugtig - wat beteken dit vir my troue in Junie?
Toe my rotasie uiteindelik later daardie maand gekanselleer is, was niemand gelukkiger as my hond nie. (My verloofde is reg agter.) Elke keer as ek van die werk af huis toe gaan, sodra die voordeur oopgemaak word, sal sy harige gesig ontbloot word van die kraak in die voordeur, sy stert waai, my voete ruk, ek trek my klere uit en spring in die stort Tussen. Toe die seremonie geëindig het met die opskorting van die mediese skoolskof, was ons hondjie gelukkig om sy twee mense meer huis toe te laat gaan as wat ons nog ooit gehad het. My lewensmaat, Dokter in Geneeskunde. Die student, wat pas die kwalifikasie-eksamen afgelê het, het met haar veldnavorsing begin – weens die pandemie word hierdie werk nou vir ’n onbepaalde tyd afgeskaf. Met ons nuutgevonde tyd loop ons met die hond terwyl ons leer hoe om sosiale afstand behoorlik te handhaaf. Dit is tydens hierdie staptogte dat ons hard werk om die subtiele besonderhede van bikulturele troues te bestudeer wat uiters ingewikkeld raak.
Aangesien elkeen van ons 'n ma se pediater het - elkeen van ons het 'n ander persoon geërf - is daar baie menings oor hoe om die unie van hul kinders die beste te vier. Wat vroeër 'n nie-kerklike troue was, het geleidelik ontwikkel in 'n komplekse balanseertoertjie, met respek vir my maat se Pacific Northwest en Protestantse wortels en my eie Sri Lankaanse/Boeddhistiese tradisies. Wanneer ons wil hê dat 'n vriend 'n enkele seremonie moet voorsit, kry ons soms drie verskillende priesters om toesig te hou oor twee verskillende godsdienstige seremonies. Die vraag watter seremonie 'n formele seremonie sal wees, is nie soseer implisiet nie, maar dit is eenvoudig. Om die tyd te neem om verskeie kleurskemas, huisverblyf en aantrek na te vors, is genoeg om ons te laat wonder vir wie die troue is.
Toe ek en my verloofde uitgeput was en reeds uitkyk, het die pandemie gekom. By elke omstrede kruispad in troubeplanning neem die druk op kwalifikasie-eksamens en verblyfaansoeke toe. Wanneer ons met die hond stap, het ons gespot dat die waansin van ons gesin ons sou dryf om te trou in die stadshof op 'n bevlieging. Maar met die voortdurende inperking en die toename in gevalle in Maart, sien ons dat die moontlikheid van ons huwelik in Junie al hoe minder word. In hierdie buitelugstaptogte het 'n weke lange opsie 'n werklikheid geword omdat ons hard gewerk het om die hondjie ses voet van verbygangers af te hou. Moet ons wag totdat die pandemie verby is, weet ons nie wanneer dit sal eindig nie? Of moet ons nou trou en hoop om in die toekoms partytjies te hou?
Wat ons besluit aanleiding gegee het, was dat toe my maat nagmerries begin kry het, ek in die hospitaal opgeneem is vir COVID-19, insluitend 'n paar dae van ICU asemhalingsondersteuning, en my gesin het geweeg of ek my van die ventilator moes verwyder. Toe ek op die punt was om te gradueer en te studeer, was daar 'n bestendige stroom mediese personeel en pasiënte wat aan die virus gesterf het. My maat het daarop aangedring dat ons hierdie situasie sal oorweeg. “Ek wil hierdie besluite neem. Ek dink dit beteken ons moet trou – nou.”
So ons het dit gedoen. Op 'n koue oggend in Boston het ons na die stadsaal gestap om ons huweliksertifikaat-aansoek in te vul voor die impromptu troue 'n paar dae later. Om die weer vir hierdie week na te gaan, het ons die datum gestel as die Dinsdag met die minste kans op reën. Ons het 'n haastige e-pos aan ons gaste gestuur om aan te kondig dat die virtuele seremonie aanlyn gestroom kan word. Die peetpa van my verloofde het mildelik ingestem om die troue buite sy huis te behartig, en ons drie het die grootste deel van Maandagaand spandeer om geloftes en seremoniële parades te skryf. Toe ons Dinsdagoggend gerus het, was ons baie moeg maar baie opgewonde.
Die keuse om hierdie mylpaal te kies van 'n paar maande se beplanning en 200 gaste tot 'n klein seremonie wat op onstabiele Wi-Fi uitgesaai word, is absurd, en dit kan die beste geïllustreer word wanneer ons blomme soek: ons kan vind Die beste is die kaktus van CVS. Gelukkig was dit die enigste struikelblok daardie dag (sommige bure het affodille by die plaaslike kerk ingesamel). Daar is net 'n paar mense wat ver van sosiaal is, en hoewel ons gesin en familie kilometers ver aanlyn is, is ons baie gelukkig - ons is bly dat ons op een of ander manier ontslae geraak het van die druk van ingewikkelde troubeplanning en die angs van COVID-19 En vernietiging het hierdie druk vererger en 'n dag betree waar ons vorentoe kan beweeg. In sy paradetoespraak het my maat se peetpa 'n onlangse artikel deur Arundhati Roy aangehaal. Hy het daarop gewys: “Geskiedkundig het epidemies mense gedwing om met die verlede te breek en hul wêreld te herverbeeld. Dit is nie anders nie. Dit is 'n Portaal is 'n portaal tussen een wêreld en 'n ander.”
In die dae na die troue het ons onvermoeid daardie portaal genoem, met die hoop dat ons, deur hierdie bewende stappe te neem, die chaos en buitensporige verliese wat die koronavirus gelaat het, erken - maar moenie toelaat dat die pandemie ons heeltemal stop nie. Ons huiwer deur die hele proses en bid dat ons die regte ding doen.
Toe ek uiteindelik COVID in November opgedoen het, was my maat vir amper 30 weke swanger. Gedurende die eerste paar maande van my hospitalisasie het ek 'n besonder swaar hospitalisasiedag gehad. Ek het pyn en koors gevoel en is die volgende dag nagegaan. Toe ek teruggeroep is met 'n positiewe resultaat, het ek alleen gehuil toe ek self-isoleer op die lugmatras wat ons pasgebore kwekery sou word. My maat en hond was aan die ander kant van die slaapkamermuur en het my bes probeer om van my af weg te bly.
Ons is gelukkig. Daar is data wat toon dat COVID groter risiko's en komplikasies vir swanger vroue kan inhou, sodat my maat virusvry kan bly. Deur ons hulpbronne, inligting en netwerkvoorregte het ons haar uit ons woonstel geneem terwyl ek besig was om die kwarantyn te voltooi. My kursusse is goedaardig en selfbeperkend, en ek het nog lank nie 'n ventilator nodig nie. Tien dae nadat my simptome begin het, is ek toegelaat om na die saal terug te keer.
Wat talm is nie kortasem of spiermoegheid nie, maar die gewig van die besluite wat ons neem. Vanaf die klimaks van ons toevallige troue het ons uitgesien na hoe die toekoms kan lyk. As ons meer as 30 jaar oud is, is ons op die punt om 'n dubbel-mediese gesin in te lei, en ons sien 'n buigsame venster begin toemaak. Die pre-pandemie plan was om te probeer om kinders so gou as moontlik na die huwelik te hê, deur voordeel te trek uit die feit dat net een van ons op 'n slag in 'n moeilike jaar geleef het. Namate COVID-19 meer algemeen word, het ons hierdie tydlyn onderbreek en hersien.
Kan ons dit regtig doen? Moet ons dit doen? Destyds het die pandemie geen tekens van einde getoon nie, en ons was nie seker of die wag maande of jare sou wees nie. In die afwesigheid van formele nasionale riglyne om bevrugting te vertraag of na te streef, het kenners onlangs voorgestel dat ons kennis van COVID-19 dalk nie die moeite werd is om formele, omvattende advies te gee oor of om gedurende hierdie tydperk swanger te word of nie. As ons versigtig, verantwoordelik en rasioneel kan wees, dan is dit ten minste nie onredelik om te probeer nie? As ons die beproewings van die gesin oorkom en in hierdie onrus trou, kan ons die volgende stap in die lewe saam neem ten spyte van die onsekerheid van die pandemie?
Soos baie mense verwag het, weet ons nie hoe moeilik dit gaan wees nie. Om elke dag saam met my hospitaal toe te gaan om my maat te beskerm, het al hoe meer senutergend geraak. Elke subtiele hoes het mense se aandag getrek. Wanneer ons by bure verbygaan wat nie maskers dra nie, of wanneer ons vergeet om ons hande te was wanneer ons die huis binnegaan, raak ons skielik paniekerig. Alle nodige voorsorgmaatreëls is getref om die veiligheid van swanger vroue te verseker, insluitend wanneer ek uitgaan, is dit moeilik vir my om nie vir my maat se ultraklank en toets op te daag nie - al wag ek vir my in 'n geparkeerde motor met 'n blaffende hond Voel 'n mate van konneksie . Wanneer ons hoofkommunikasie virtueel word eerder as van aangesig tot aangesig, word dit moeiliker om ons gesin se verwagtinge – wat gewoond geraak het aan deelname – te bestuur. Ons verhuurder het besluit om skielik 'n eenheid in ons veelgesinshuis op te knap, wat ook ons druk verhoog het.
Maar tot dusver is die pynlikste ding om te weet dat ek my vrou en ongebore kind aan die doolhof van COVID-19 en die ingewikkelde patologie en gevolge daarvan blootgestel het. Gedurende haar derde trimester was die weke wat ons uitmekaar deurgebring het, gewy aan virtuele kontrolering van haar simptome, angstig wag vir die toetsuitslae, en tik op die dae van isolasie totdat ons weer saam kon wees. Toe haar laaste neusdepper negatief was, het ons meer ontspanne en moeg gevoel as ooit.
Toe ons die dae voor ons ons seun sien aftel, was ek en my maat nie seker ons sou dit weer doen nie. Sover ons weet, het hy vroeg in Februarie aangekom, ongeskonde-perfek in ons oë, as die manier waarop hy aangekom het nie perfek is nie. Alhoewel ons opgewonde en dankbaar is om ouers te wees, het ons geleer dat dit baie makliker is om te sê "ek doen" tydens 'n pandemie as wat dit is om hard te werk om 'n gesin te bou na 'n pandemie. Wanneer so baie mense so baie dinge verloor het, sal dit 'n mate van skuldgevoelens hê om 'n ander persoon by ons lewens te voeg. Terwyl die gety van die pandemie aanhou eb, vloei en ontwikkel, hoop ons dat die uitgang van hierdie portaal in sig sal wees. Wanneer mense regoor die wêreld begin dink oor hoe die koronavirus hul onderskeie wêreldasse kantel - en dink aan die besluite, besluiteloosheid en nie-keuses wat in die skadu van die pandemie gemaak is - sal ons voortgaan om elke aksie te weeg en versigtig vorentoe te beweeg. vorentoe, en nou beweeg dit vorentoe teen 'n baba se pas. tyd.
Hierdie is 'n opinie- en ontledingsartikel; die menings wat deur die skrywer of skrywer uitgespreek word, is nie noodwendig dié van Scientific American nie.
Ontdek nuwe insigte in neurowetenskap, menslike gedrag en geestesgesondheid deur "Scientific American Mind."
Postyd: Sep-04-2021